¨Bolivia, lo auténtico aún existe¨

Lieve allemaal!

Na een mooi Peru willen we jullie graag meenemen in onze Bolivia avonturen van de afgelopen twee weken. De slogan: Bolivia, lo auténtico aún existe', doet zijn naam echt eer aan.

Direct nadat we vanuit Puno (Peru) de grens overgingen vlak bij Copacabana (Bolivia), merk je dat je in een ander land terecht bent gekomen. Zeker wanneer je met de bus aan het reizen bent omdat de wegen hier niet echt heel erg goed worden aangelegd en bijgehouden. Vanuit Copa. zijn we met de boot naar Isla Del Sol gegaan om daar het eiland in het Lake Titikaka rond te lopen en er een nachtje te slapen. Overdag veel touristen gezien en ´s avond kon je merken dat het geen hoogseizoen was aangezien we de enige in het hostel waren en ze gemiddeld 2 dingen van de kaart verkochten in elk café/restaurant op het eiland. Wel mooi om door de dorpjes op het eiland te lopen en de bewoners een beetje te observeren, we kregen het idee dat het hier wat traditioneler is dan in Peru en veel meer Back to Basic, wat het reizen wat ons betreft iets leuker maakte. Daarnaast kun je merken aan de prijzen dat Bolivia het armste land van Zuid- Amerika is, alles kost net niets, maar daar staat ook tegenover dat meer dan de helft van de bevolking onder de boliviaanse armoede grens leeft en dat is zeer schrijnend om te zien. Desalniettemin vonden we de bevolking zeer vrolijk en vriendelijk en kun je veel meer contact maken dan in de rest van de landen tot nu toe. Misschien komt dat ook doordat we steeds beter in ons ¨Huis-Tuin-en-keuken¨ spaans worden.

Na Isla del Sol en een dagje Copa hebben we de oversteek gemaakt richting La Paz wat een volwassen stad is. Hier in het land zijn er diverse groeperingen die tegen de Urbanisatie zijn en wanneer je La Paz in of uit rijdt kun je goed zien waarom. Mensen leven hier echt schraal, op elkaar gepropt en proberen allemaal dezelfde producten te verslijten op de vele Ferias (straatmarkten). Hierdoor komt het traditionele plattelandsleven sterk onder druk te staan. Eenmaal in het centrum van La Paz aangekomen werden we direct geconfronteerd met de grootste nationale hobby van de Bolivianen, namelijk: ¨STAKEN en Demonstreren¨. Eerst dachten we dat ze vuurwerk aan het afsteken waren, maar dat bleek dynamite te zijn. Geen paniek verder, alleen sommige wijken wat minder toegankelijk.

Vanuit La Paz zijn we vrijwel direct naar Rurrenabaque gegaan voor een Pampas tour. Daarvoor moesten we alleen eerst met Amazonas vliegen in een 18 persoons propvliegtuigje, die gemiddeld twee keer per dag gecancelled wordt. Op goed geluk dus maar, en het geluk wat er want zowel de heen en terugvlucht gingen vlekkenloos! De Pampas zijn zeer populair onder Israeli omdat er 2 vermist zijn geraakt en na een periode van rondzwerven weer in de bewoonde wereld zijn aangekomen en daar een boek over hebben geschreven. Diegene die ze gevonden geeft is een touragency gestart en daar komen nu alle jonge Israeli op af en ondanks dat er maar 7 miljoen Israeli zijn, zijn het er heeeeel veeel die je onderweg tegenkomt. Zo ook in ons vliegtuig naar Rurrenabaque, waar na het opstijgen de keppels, bijbelteksen, liederen op Iphone en boetekleden etc te voorschijn werden gehaald. We zullen nolit weten of het heeft geholpen, maar we waren goed geland en hebben geduimd dat we niet dezelfde tour hadden geboekt. Dat was niet het geval want we hadden een prive-tour mete en perfecte gids en zijn vriendin die ons alles van de pampas heeft laten zien wat er te vinden viel in 3 dagen. Wat een super ervaring en wat een totale andere wereld die je binnestapt op het moment dat je de jungle/savanne achtige omgeving buiten Rurrenabaque in rijdt. In 1 woord geweldig. Capibari´s, anaconda, kaaimannen, roze dolfijnen, apen en een stuk of 100 verschillende vogels spotten bij dag en nachtlicht verveelt echt nooit. Daarnaast sliepen we in eco lodges in de middle of nowhere wat het ook echt bijzonder maakt. Echt een hoogtepunt van onze trip.

Na al dat natuurlijk schoon was het tijd voor Frank om zijn 30ste verjaardag te omarmen in La Paz. Wat een feest en heerlijk gevoel om eindelijk met twee benen de 30 in te stappen. Uiteraard hebben we daar (met hulp van Lies) een mooi en gepast feestje van gemaakt, met appeltaart, bier, bitterballen, kaasplankje en jaja....hutspot in La Paz!!!!

Ons laatste uitstapje in Bolivia was de Salar-Uyuni tour, maar om daar te komen moesten we eerst La Paz uit zien te komen wat nog niet zo makkelijk was. We hadden namelijk een treinticket geregeld van Oruro naar Uyuni om de slechte bus te vermijden. Het probleem was alleen dat er in de ochtend van de 15e geen bussen vetrokken vanuit La Paz omdat alle hoofdwegen gebarricadeerd waren door mijnwerkers en andere hobby-stakers en dagjes boliviaanse touristen. Maar goed, we didn´t take no for an answer, dus hopake rinden naar een ander busstation midden in Barrio Alto (niet de beste wijk van La Paz) om er vervolgens achter te komen dat er echt geen enkele bus de stad verlaat omdat de file net buiten de stad door de blokkades redelijk uit de hand begon te lopen. Dan maar met de taxi (wat ons uiteindelijk 55 euro heeft gekocht = veel geld voor hier), die het taxi bordje en de rest van zijn busje haalde omdat ze het niet echt fijn vinden al ser toch touristen worden vervoerd ondanks de blokkades. De eerste 20 minuten gingen prima tot we werden ingehaald door een soort ME troepen en in de verte 1000den mensen op een berg zagen staan....Oeps. Maar onze Juan Schumi kon dit wel regelen en is dwars door het platteland, riviertjes, mulzand, opstoppingen gereden en heeft in een klein uurtje de hele opstopping omzeild. Op naar Oruro om daar met de Expresso del Sur naar Uyuni te gaan, wat een mooie treinreis en wat een dag. De volgende ochtend was het tijd voor onze Salar tour en alles wat je hierover leest werd werkelijkheid. In plaats van met max 6 personen werd er op het laatste moment toch nog een 7e persoon in de jeep gepropt en was de gids misschien wel meertalig, maar beheerste niet een taal waar je in Europa mee uit de voeten kunt. Daarnaast vertrokken we wat laat en was het programma wat onduidelijk door de blokkades di e we nooit hebben gezien. Verder heeft het woord Budget tour hier voor ons echt een nieuwe lading gekregen, dat betekent namelijk dat je slaapt in bedden die ruiken naar natte honden, dat er soms gewoon helemaal geen water is (ook niet voor de WC) en dat de open riool lucht niet meer uit je gedachten te krijgen is. Waarom ze dit al 20 jaar op dezelfde manier kunnen aanbieden is omdat deze tour je door landschappen heen loodst die zo belachelijk mooi zijn, dat het je niet uitmaakt welke hygiene omstandigheden je hiervoor moet trotseren. Wat een plezier voor het oog, van zoutvlakte (met water), laguna´s, vulkanen, flamingo´s, zonsondergangen en opkomsten, geizers, heet water bronnen, het kon niet op. Super gaaf.

Na deze drie dagen was San Pedro de Atacama in Chili een feest op het gebied van Eten, lekker ontbijten, warm douchen en was het weer lekker warm. Prima overgang naar opnieuw Chili van waaruit we morgen naar Rio de Janeiro zullen gaan vliegen.

Wat een mooie ervaring en met nog 1 week voor de boeg, kriebelt het bij ons beiden om iedereen weer te kunnen zien en spreken.

Het is ook fijn om weer zin te hebben om naar huis te gaan!!!!

Tot heel snel!

Liefs Frank & Lisa

Peru: The Inca Empire

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een nieuw bericht en een korte update. De foto´s waren er dit keer iets sneller bij en we zijn nog bezig om dit compleet te maken, er komen er dus nog meer bij.

Na het overweldigende Paaseiland was het tijd voor Peru en aangezien ons reistempo in Argentinie en Chili een beetje zijn tol begon te eisen besloten we het wat rustiger aan te doen in Peru. Vanaf Hanga Roa zijn we in 5 uurtjes naar Lima gevlogen waar we 1 nacht zijn geweest en alles eigenlijk alleen in het donker hebben kunnen zien, met name Miraflores wat een veilige Gringo wijk is waar het stikt van de toeristen.

Met de prima overgeorganiseerde buscompany Cruz Del Sur zijn we vervolgens vanuit Lima de Panamericana (snelweg langs de kust) naar beneden gaan afzakken. Hier stonden Ica/Huacachina, Nazca en Arequipa als stops op het programma. Allereerst zijn we vanuit Ica naar Huacachina gegaan waar je terecht komt in een kleine Oase met 200 inwoners omringt door zandduinen. Het is hier net alsof je de woestijnen van Egypte binnen stapt, bizar maar wel mooi en ontspannen. Hier hebben we een Buggy tour inclusief een beetje sandboarden gedaan, waar met name de buggy het hoogtepunt was omdat die met zonsondergang als een debiel door het zand jakkert. De tweede dag heb ik hier samen met een andere Nederlandse snowboard fanaat een echt snowboard gehuurd om een van de hoogste duinen te beslechten....kicken!

Vanuit de Oase hadden we het plan opgevat om tegen alle slechte beschikbaarheidsberichten in naar Nazca te gaan en daar een vlucht te regelen over de beroemde Nazca lijnen. Door de hoge olieprijzen en het feit dat er een ongeluk was gebeurd gingen er van de 16 maatschappijen maar 2 maatschappijen met een chesna zwabber vliegtuigje omhoog. Uiteraard zaten wij in het laatste vliegtuigje van de dag met een strak blauwe lucht a 140 dollar pp..... (Tja, als je er toch bent (-:), maar wel echt interessant om dit geometrische verschijnsel te zien vanuit de lucht. Vervolgens door naar Arequipa, waar we het idee hadden iets meer van een Zuid-Amerikaanse stad te kunnen zien. Mooie stad, met authentieke gebouwen, verkeerschaos, een gezonde dosis criminaliteit en een starbucks. Hier hebben we 3 dagen lekker gerelaxed in een prima Hostel. Frank heeft nog een mountainbike downhill tocht gedaan van 4700 meter hoogte....lekker naar beneden gassen.

Na de droogte en het mooie weer van de Peruaanse zuidkust was het tijd voor de echte bergen van de Andes, we gingen richting Cuzco (3300 meter hoogte). Hier hadden we op veler verzoek (perfecte tip), het Los Ninos Hotel geboekt voor en na de Inka Trail die we op 2 april zijn gestart. Cuzco ligt vanaf elke plek in Peru prima op de Gringo track dus je hebt niet het gevoel dat je de enige europiaan bent die deze stad bezoekt als je er rondloopt. Desalniettemin vonden wij het een hele mooie stad, veel mooie oude gebouwen en (katholieke) kerken tussen de beren en uiteraard heeeerlijk eten overal. We hebben ook een dagje Pisac gedaan met de collectivo (publieke bus) waar ze met gemak voor je gevoel 175 mensen in een busje zo groot als een volkswagen Sharan proberen te proppen. Maar hierdoor die je wel de wijken waar de echte mensen wonen en een mooie tour door de Sacred Valley om uiteindelijk in een schattig plaatsje te belanden waar ze dezelfde touristische spullen verkopen alleen dan voor de helft. Na Cuzco echt goed gezien te hebben zijn we begonnen aan de Inka Trail (4 dagen/3 nachten) met 11 metgezellen (4 argentijnen, 2 engelsen, 2 Uruquanen, 2 Spanjaarden en een Australier), 3 gidsen en 13 porters (mooi woord voor spullendragers). Wat een mooi avontuur hebben we hier gehad. Het was even afzien op sommige punten; lekke tent en slaapmatjes, ranzige WC´s, gidsen die slecht engels spreken, geen douches, 1200 meter stijgen op de tweede dag terwijl Frank 17 kg op zijn rug had en systematisch het idee van een porter (a 80 pesos per dag) uit den boze vond. Maar natuurlijk woog dit allemaal niet op tegen de fantastische hoogtepunten: 3 passen doorkruizen met fantastische views, mooie Inca ruines bezichtigen, veel gezelligheid en gelachen met de groepsgenoten, lokale alcoholica en natuurlijk de fantastische views van de Machu Picchu (wat oude berg betekent) bij de Sungate en vanaf Wayna Picchu (hoge berg vanaf waar je de overview hebt op de Machu Picchu).

De laatste Inca Trail dag was echt een hoogtepunt die begon met een early bird wake up call om 3.30 AM. vervolgens met de hele groep naar het eerste checkpoint die pas om 5.30 uur open ging en je dus een uur in het donker staat te wachten totdat de gekte losbarst, namelijk in een veel te hoog tempo hikend rennen naar de ingang van de Machu Picchu om daar een stempel te bemachtigen voor de Wayna Picchu die je toegang geeft tot een van de mooiste views op Machu Picchu. Het probleem is echter dat er maar 400 mensen per dag op mogen (200 om 7/8 uur en 200 om 10 uur). Je moet het dan opnemen tegen dagtoeristen die met de bus vanuit Aqua Calientes komen en bijvoorbeeld al om 3 uur ´s nachts voor de poort staan. Maar goed, uiteraard hadden we een fanatieke groep die in een snelle draf ervoor zorgden dat ze bijna allemaal een stempel hadden voor de beklimming van 7 uur. En ondanks het feit dat we al 3 dagen in de benen hadden zitten wilden we graag nog een klimmetje doen aangezien het super mooi weer was met sluier bewolking om de bergen heen en een open view op Machu Picchu....WOW....echt een van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben!!! En ja, de familie Bodde heeft een waar Hike talent in haar midden genaamd LISA, die de foto´s van mij maakte omdat ze als eerste boven aan de passen stond!

Na al dit moois en de vele indrukken zijn we de dag erna in de bus gestapt om via Puno nu dit bericht in Copacobana te kunnen schrijven. We zijn in Bolivia waar we weer open staan voor andere mooie en nieuwe indrukken. Wat een super ervaring........ We genieten van elke minuut en met het verstijken van al die minuten beginnen we jullie toch ook echt wel te missen. Wij maken er nog een mooie drie weken van en jullie volgens mij ook met al het mooie lente weer!!!

Dank voor alle leuke berichten, dat doet ons goed!

Heel veel liefs voor iedereen!

Frank

Santiago & Paaseiland

Hola/Iorana, Na al het mooie overweldigende natuurlandschap van Patagonie en zuid-Argentinië was het weer tijd voor een stedelijk avontuur in Santiago. Met 5 mio inwoners toch een behoorlijke zuid-Amerikaanse stad waar de meningen nogal over verdeeld zijn. Tijd dus om daar zelf wat van te gaan vinden. Onze uitvalsbasis was El Patio Suizo, een prima B&B gelegen in de wijk Providencia, waar "je raadt het al" veel Zwitsers komen. Hartelijk ontvangen door Fritz een vriend van de eigenaar die de Mt Everest had beklommen (daar zit je dan met 3x dam tot dam loop (-:)! Het was weer even omschakelen qua weer, van 10 graden in Punta Arenas naar 33 graden in Santiago, tijd voor slippertjes en de t-shirts (voor de oplettende kijkers naar de foto's, dit zijn weer dezelfde als daarvoor, we leven namelijk al een tijdje uit dezelfde tas). Santiago vonden we een leuke en veelzijdige stad, een beetje het Madrid van Spanje. We zijn begonnen met een fietstocht door de drukke stad (la bicicleta Verde, Parks&Politics) wat direct een goed overzicht gaf van de verschillende wijken (27 in totaal). Wij vonden de wijken Providencia, Bellavista, Lastarria en Cevico het leukst. We hebben een goede update gehad over een stukje geschiedenis van Z-A en in het bijzonder die van Chili met als meest gevoelige en in de stad tastbare onderdeel "Salvador Allende" vs "Pinochet", praten over de militaire coup verdeeld de mensen in dit land nog steeds. Hoogtepunten voor ons waren verder een bezoek aan park metropolitano met het San Cristobal standbeeld, mooie stadview vanaf Cerro Santa Lucia en een foto-expositie van de net overleden Koen Wellink in het cultureel centrum. Rapa Nui- Te Pito o Te Henua (the navel of the world) - 3700km vanaf Santiago en ruim 5 uur vliegen Na 2 dagen Santiago was het dan eindelijk tijd voor paaseiland waar we heel erg naar uit hebben gekeken vanaf dag 1. Maar het blijkt nog niet zo makkelijk om er te komen. Aangezien we al in september hadden geboekt en dit een vlucht is wat deel uitmaakt van onze world ticket, viel de prijs voor ons wel mee, maar een losse ticket is gigantisch duur en aangezien er gemiddeld maar 4x per week een vlucht gaat met LAN vanuit Santiago moet je dit zorgvuldig plannen. De vlucht was al 2 x verzet terwijl we aan het reizen waren en ook de vertrektijd verschoof steeds. Toen we ook lisa niet meer konden vinden bij het inchecken zijn we maar even naar Een LAN kantoor gegaan, maar alles was In orde. De avond voordat we vertrokken spraken we nog met een Zwitser die 2 weken geleden een documentaire had gemaakt met National Geographic en een paar dagen langer op het eiland moest blijven omdat ze de start- en landingsbaan aan het bijwerken waren, dus we waren klaar voor een avontuur. Na een hele relaxte vlucht kwamen we aan op en nog relaxter eiland. We verbleven bij B&B 'Chez Jerome' en Jerome stond ons netjes op te wachten bij het vliegveldje en we kregen een bloemenketting omgehangen. Eerst even een rondleiding over het eiland gehad  (in 15 min) en 's middags de zeeschildpadden in de haven en de voetbalcompetitie van Rapa Nui (paaseiland) mogen aanschouwen aan zee met de Moai (beelden) op de achtergrond. Wij vonden de sfeer op het eiland allebei echt heel ontspannen. Alles doet een beetje kneuterig aan, wat echt zijn charme heeft! We hebben een dag met Jerome (die ook gids was) over het eiland getuft en een dag zelf een auto gehuurd (de kleinste 4x4 die we ooit gezien hadden). De hoogtepunten zijn natuurlijk de beelden maar ook de 3 slapende vulkanen waardoor het eiland is gevormd. Wat wij echt heel leuk vonden was het mysterieuze aan de beelden. Veel van de Rapa Nui geschiedenis is verloren gegaan omdat simpelweg bijna alle mensen om het leven zijn gekomen door ziektes, hard werken in Peru, stammenoorlogen en honger. Aangezien deze mensen niets opschreven moeten ze het hebben van ontdekkingsreizigers als Roddeveen (nl die het eiland heeft ontdekt met pasen in 1722) en natuurlijk Cook. Anyway, ze weten hoe, waar en hoeveel moai's (beelden) er zijn gemaakt en hebben alleen ideeën over hoe ze werden verplaatst, waarom ze met de rug naar de zee stonden, hoeveel er waarom op een plateau stonden en waarom er zoveel onafgemaakte beelden op het eiland liggen op weg naar een plek om neergezet te worden. Om een voorbeeld te geven; het grootste beeld is 21,6 meter en weegt iets van 9 ton en de opinie is dat ze de beelden in staande positie verplaatsten omdat ze anders in tweeën zouden breken. Sommige beelden werden meer dan 15km verplaatst over heuvelachtig landschap. Gemiddeld deden ze een jaar over het maken van een beeld en kwam de tijd om ze te verplaatsen ook aardig in die buurt. Bizar om dat schouwspel in te beelden (-: en dan daar rond te lopen in een soort groot openlucht museum. Het is een duur eiland maar daar krijg je een super ervaring voor terug. Het toerisme wordt goed beperkt door het aantal vluchten dus buiten het grootste plaatsje Honga Roa kom je niemand tegen en kun je genieten van het ruige landschap!! We laten Chili even achter ons en zijn klaar voor een nieuw avontuur in Lima. Hasta Luego! Liefs Lisa & Frank

Chileens & Argentijns Patagonie + Vuurland

Van "The lake district" naar Patagonia 1 maart, na de mooie omgeving van Villa la Angustura & Villa Traful, zijn we begonnen aan de oversteek richting  "Patagonie". Een busreis van twee dagen over Ruta 40 langs oa el bolson, Esquel, tussenstop in het plaatsje Porito Moreno en eindbestemming El Chalten. Na de Ruta de los siete Lagos waren we weer in een hele andere wereld terechtgekomen. De outback van Argentinië: vlaktes gevuld met kleine struikjes en hoopjes dor mos zo ver als je kunt kijken, soms wat glooiingen en beginnende bergen, guanaco's (soort lama's), Rhea (soort emu/struisvogel), kleine dorpjes, veel wind en oja.... De helft hobbelen over niet-geasfalteerde wegen. Busreis was prima en bijna comfortabel, wel nog even 4 uur ergens staan wachten door wat communicatie probleempjes, maar daar wen je hier snel aan en de bus gaat gewoon, dat kun je van de vliegtuigen niet zeggen. Het eerste stukje karakteristiek Patagonie (Santa Cruz) dat we hebben gezien was in El Chalten, onze eerste halte. Dit leuke en gezellige hikers-plaatsje was voor 3 dagen onze uitvalsbasis om eerst de Mt Fitzroy te gaan bekijken aan de rand van "Laguna de los tres" (8uur flink doorlopen) en de dag erna de Cerro Torre te zien (2 uurtjes). Vanuit ons leuke Nothafagus B&B, begonnen we de dagen goed met een heerlijk ontbijt en een strak blauwe lucht, waar sommige bergfanaten soms 2 weken op wachten. Wat een super mooie plaatjes hebben we hier gezien, echt mega indrukwekkend. Lopen in de buitenlucht, een zonnetje, bos, gletsjers en besneeuwde bergen op de achtergrond. Wat wil een mens nog meer.... Frank kon wil iets bedenken, namelijk gratis kamperen op een camping aan de voet van de Mt FitzRoy, maar helaas was lies te gehecht aan de B&B. Onze volgende busreis ging naar El Calafate (waar ze wel weer een ATM hadden), dit keer naar 4 uur bussen. Een heel ander plaatsje met veel te veel toeristen, beetje gebrek aan sfeer, maar wel een belangrijke reden om erheen te gaan, namelijk het bezoeken van de Porito Moreno Gletsjer!  Wat een imposante verschijning met zijn 30km lengte en 250km2 oppervlakte. Eerst zijn we er vanaf verschillende kanten langsgelopen om de stukken in het ijs te zien en horen vallen. Vervolgens een bootje op, langs de ijswal gevaren en nog een kleine trekking met spikes over de gletsjer gemaakt. Afgesloten met whisky en 600 jaar oud ijs (ik vond het ijs lekkerder).... wat een top dag! Verder hebben we in El C nog de flamingo's bekeken bij Laguna Nimes (Lago Argentina). Vanuit El C zijn we vertrokken richting  Puerto Nateles (Chili), ongeveer 3/4 dag tuffen met de bus incl. het wachten bij de grens. Voor het eerst naar Chili, daar hadden we heel veel zin in. Geen fruit en groenten meenemen was de instructie en dat nemen ze heel serieus: tas controle, bagpack door de x-ray, honden door de bus! Iedereen gaat eigenlijk maar voor 1 ding naar Puerto Nateles: "Parque Nacional Torres del Paine" om daar de "W" of de hele loop te lopen, georganiseerd of alleen, in tenten, hotels of refugio's en met mooi of slecht weer. Wij kozen voor 3-dagen met gids, in Refugio's en regen. Wij hebben in 3 dagen samen met onze gids en een geadopteerde marrokaanse Fransman uit London (Othman, die geen plan had en geen geld voor een gids), ongeveer 55 km gelopen. Dag 1: door de regen naar het uitzichtpunt "las Torres" gelopen. Op de top liepen we in de sneeuw en het normale wow effect werd vervangen door het hmmm-effect, van "Hmmm jammer dat we de hele dag een berg oplopen om het hoogtepunt van het park in de mist te zien", maar wij als geboren hikers lieten ons niet kisten. Op naar de warme refugio las Torres'. Hier waren ze ons en wat andere nl's met wie we 's avonds voor de openhaard zaten te kletsen, vergeten te vertellen dat om 11pm de stroom van het pand ging. Daar stonden we dus in het pikke pikke donker in de gang, iedereen netjes in bed en wij hadden lekker onze bagpacks in een locker zitten (waar dus ook de zaklamp in zat). De tweede dag zijn we eerst met een busje naar een catamaran gebracht om een meer over te steken waardoor we niet de saaie lange tussenstukken hoefden te lopen van de "W". Onderweg lag er een karkas langs de weg waar ongeveer 26 condors op waren afgekomen: jongen, mannetjes, vrouwtjes en nog wat kleinere havikken. Niet normaal hoe groot die beesten zijn en super om dat hele schouwspel van dichtbij gezien te hebben. Wederom regenachtig weer tijdens de wandeling door de French Valley naar de gletsjer, waar we alleen de onderkant van konden zien door de mist. Echt patagonisch weer maar dat mocht de pret allemaal niet drukken want de omgeving en de ervaring was super. We hadden alleen veel medelijden met de mensen die in de tenten sliepen terwijl het sneeuwde en bijna vroor. De laatste dag was het weer veel beter en zijn we langs Lago Grey naar de Grey Glacier gelopen zonder al te veel klimmen (22km). Super tocht en een mooie gletsjer met drijvende ijsschotsen als beloning. Ondertussen kom je elke dag dezelfde mensen tegen, wat het lopen in Torres' del Paine ook leuk maakt. 3 dagen was voor ons samen genoeg, bij Frank kriebelde het heel erg om de hele loop te lopen (135km in 8 dagen), wat onze gids Alejandro 2 dagen later ging doen. Goede reden om nog eens terug te gaan. Tierra del Fuego: Fin del Mundo Na het lopen zijn we de krappe bus weer in gegaan richting Ushuaia (12uur en wederom de grens over, terug naar Argentinië). Met de bus de Straat van Maggelhaen overgestoken en vlak voor Ushuaia nog even door een besneeuwde pas, maakte het een mooie rit. Vuurland noemen ze het hier door de vuurtjes die de inheemse bevolking hier de hele dag stookten om een beetje warm te blijven. Wij kregen hier wel het "einde van de wereld gevoel", door het grauwe weer, de uitgestrekte bossen en de haven waar de boten naar Antartica vertrekken (1000 km van ushuaia). We hebben veel mensen gesproken die of net terug waren uit Antarctica of nog moesten gaan (2 dagen en en 2 dagen terugvaren + 6 dagen ronddobberen tussen het ijs en de wilde dieren). Moet fantastisch zijn en voor ons een goede reden om een keer terug te gaan. Zonder Antarctica hebben we ons ook super vermaakt samen met Joost die we in Bariloche eerder hadden ontmoet. We hebben een tocht gemaakt over de beruchte Beagle channel (incl sea lions) met de oude lighthouse als pronkstuk en "beagle" biertjes van de tap op de boot. Dit kanaal verbindt de Pacific en Atlantic ocean en is een verbinding naar Cape Horn (jaja vernoemd naar Hoorn) en een bewijs dat de Nederlanders succesvol waren in hun handels- en ontdekkingsreizen. Een ander hoogtepunt aan het einde van de wereld was het national park waar we een dagtocht hebben gemaakt, door het bos en langs de beagle channel. Tenslotte nog wat geschiedenisles gehad in het maritiemmuseum wat een voormalige gevangenis was. Interessant om te zien hoe ze hier het voorbeeld van de Engelse gevangenissen op tasmanie hebben gekopieerd. Last but not least hebben we hier ook world's deadliest catch gegeten, de kingscrab, heerlijk! Vanuit onze Las Aguilas B&B zijn weer vertrokken met dit keer een andere busmaatschappij (Pacheco), naar Punta Arenas (Chili). Het is nu 16 maart en we hebben er precies 1 maand Argentinië opzitten. Wat een veelzijdig en groot land. We zijn best moe van het reizen en de lange afstanden maar je krijgt er zo veel voor terug, leuke nieuwe contacten, mooie kiekjes en natuurlijk een goed gevoel bij hoe een land functioneert. We vliegen morgen van Punta Arenas naar Santiago, voor weer een nieuw avontuur. Met nog 7 weken te gaan realiseren we ons dat de tijd snel gaat, dat maanden weken zijn geworden, dat het echt bijzonder is dat we dit samen aan het doen zijn, dat we onze lieve vrienden en familie missen en dat we nog 7 topweken tegemoet gaan! Heeeeeeeeerlijk! Saludos amigo's Frank&Lisa

First taste of Argentina

Buenos Aires here we come! Na 5,5 film en 30 min de luikjes dicht, kwamen we na 13 uur vliegen (vanaf Sydney) aan in Buenos Aires om 10 uur 's ochtends (we waren vertrokken om 11 uur 's ochtends op dezelfde dag!). Na wat bureaucratische rompslomp en wachten voor niks hebben we onze pick-up opgeduikeld en zijn we naar ons appartement in Palermo gereden waar we via via terecht waren gekomen. Dit was een warm onthaal, we waren namelijk de eerste gasten in een strak gerenoveerd 2 kamer app met vers fruit op de tafel, een gevulde koelkast en een dakterras voor onszelf, oja en ontbijt in een schattig klein tentje om de hoek in Palermo hollywood. De eerste dag maar zo lang mogelijk wakker gebleven en een stevige wandeling gemaakt door Palermo soho (kruising tussen Greenwich village in NY en de negen straatjes in het groot), fantastisch. De volgende dag onze wandeling voortgezet door een van de vele stadsparken, het Evita perron museum, haar graf bezocht uiteraard, casa rosada zonder oude vrouwtjes op plaza de Mayo en de dag afgesloten in Puerto Madeira (een soort nieuw Java eiland met dure hotels, bijv Feana Hotel ontworpen door Philip Starck). Toen was het inmiddels 18 febr en moest lies eraan geloven, jaja eindelijk 23 jaar. Frank had voor 2 nachten een kamer in Hotel Moreno geboekt om even de hostels te ontvluchten en gereserveerd bij de beste Japanner uit de stad (thx voor de tip Lau). Na een heerlijk ontbijt kreeg de dag al snel een vervelende wending, frank werd namelijk gerold in de metro door 2 mannen en een vrouw. Achteraf is het altijd mooi wonen met alle manieren waarop je het had kunnen voorkomen, maar dit soort dingen gebeuren dus. Beetje jammer. Direct alles geregeld met DE bank en proberen aangifte te doen voor een verzekeringspapiertje (na 23 verschillende plekken te hebben bezocht is dat uiteindelijk gelukt na 2 dagen, ik moest alleen mijn verhaal een beetje aanpassen. No problemo, ook al hadden ze ervan gemaakt dat de portemonnee was gejat tijdens het jaarlijkse dwergslingeren, dan had ik het nog goed gevonden). Toen we onderweg naar het Hotel ook nog een beroving op klaarlichte dag zagen in de auto voor ons, viel pas het kwartje, we zijn in Zuid-Amerika. Vol met adrenaline toch heerlijk gaan eten bij de Japanner en 's avonds ouderwets dronken geworden van de John Tinics (-:!! Samen met Anna (moeder van Lucas die daar ook was) zijn we San Telmo in geweest en 's avonds naar een tango show bij Tortini's ipv de geplande Boca juniors wedstrijd (na 3 wachten op onze transfer toch maar wat anders gaan doen). Een van de hoogtepunten was de voetbalwedstrijd van River Plate tegen Hurricane (2-0) waar we zijn geweest op een zondag avond. Spectaculair om de fanatieke aanhang te horen die 90 minuten lang zingen, springen, klappen en trommelen. Bij elk doelpunt zaten we met kippenvel naar de exploderende mensenmassa te kijken! We zaten in een goed vak dus hebben er eerlijk van kunnen genieten. Na een super week in BA was het tijd voor het natuurschoon van Iguazu. Iguazu: cancellado! Het plan was om 's avonds naar Iguazu te vliegen en dan na 2 dagen weer 's avonds terug, ware het niet dat onze heen- & terugvlucht werd gecancelled door te kort aan personeel bleek later (piloten van Aerolinas waren aan het staken). Heenvlucht; 4 uur wachten, vlucht snel omboeken, met. 2 Canadezen en een Italiaan naar een hotel toe en gegeten om 12 uur 's nachts om vervolgens om 5 uur am weer klaar te staan voor de vlucht van 7.10 uur. Niet onbelangrijk detail, alle vluchten waren gecancelled en iedereen moest een dag later vliegen, lees totale chaos op het vliegveld. Maar onze Italiaanse vriend werkte op het vliegveld van Bologna en had de afgelopen 4 dagen al 2 gecancelde vluchten achter de rug, dus was heel scherp. Oftewel voordringen maar, scheldende mensen, maar wel net aan onze vlucht gehaald. Terugvlucht, deel 2: op tijd terug naar het kleine vliegveld Iguazu en daar kwamen we in een grimmig sfeertje aan, frank vertrouwde het niet en kwam er na 5 min snuffelen al achter dat er geen vlucht meer ging vertrekken die dag en dat alle vluchten de dag erna vol zaten....dus. Dan stop je gewoon iedereen in een hotel, haal je ze 's nachts om 4 uur op en rij je ze in 5 uur naar Possada, net zo makkelijk. Klapper op de vuurpijl, toen we eindelijk weer voet aan de grond zetten in BA, steeg onze aansluitende vlucht naar Bariloche net op. Maakt niet uit joh, boeken we toch gewoon ff om (-:! je zou het bijna vergeten maar zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant van Iguazu waren fenomenaal, met name doordat het water heel hoog stond! Meer dan waard dus, maar met de bus is wat betrouwbaarder. Bariloche & 7 lake district Onze volgende bestemming was Bariloche waar we na met missen van de vlucht, na 2 uur al heen konden vliegen. Alsof je in een Zwitsers/Oostenrijks dorpje terechtkomt in de zomer. houten chaletjes, apfelstrudel, Skiliften, winterssportartikelen en warme chocolade melk. Echt weer heel anders en heel erg mooi. De strakke blauwe lucht, het azuur blauwe water, de dennenbomen, de berghutjes en het zonnetje leverden hele mooie plaatjes op. Bariloche zelf is niet heel bijzonder, de mountainbike tocht langs en door de bossen en de meren was dat zeker wel. Nog wat plaatjes geschoten vanaf de hoogste berg daar Cerro Otto en toen met onze gehuurde auto naar Villa la Angustura. In onze gare auto hebben we de mooiste roadtrip van 2 dagen tot nu toe gehad. Over de 7 lake    lake district route, langs de Chileense grens en onverharde wegen met kleine plaatsjes (villa traful), mooie panorama's, een boottocht op lake Nahuel Huapi en een super boswandeling (12km) over de peninsila in het national park los Arrayanes. Wat een rust en wat een mooi uitzicht vanaf  het balkon van onze hotelkamer. Wat is Argentinië MOOI!!!

Goodbye OZ

Hi there,

Na bijna 9 weken willen we graag onze laatste highlights uit Australië met jullie delen, maar niet voordat we alle meelezers hebben bedankt voor de leuke, lieve en vooral ook grappige reacties op onze verhalen en foto's tot nu toe.

Na Darwin zijn we naar Alice Springs gevlogen en daar hoorden en zagen we pas voor het eerst de berichten over de cycloon yasi wat inmiddels een categorie 5 cycloon leek te gaan worden. Toen we in ASP het vliegtuig uitgingen zat er iemand uit Townsville voor ons die een emergency ontruimingsoproep sms kreeg na het landen. Het advies vooriedereen die 150km onder cairnsergens aande kust was: Wegwezen of in een van de cycloon shelters gaan zitten en wachten. Uiteindelijk is de cycloon aan land gekomen bij Mission Beach waar wij 8 dagen eerder nog een prachtige zonsondergang hadden gezien (zie vorige foto serie!) Op tv hebben we gezien dat daar niets meer van over is, geen strand meer, geen palmbomen, geen boulevard, geen haven met boten en geen cafe's en campings meer. Echt een bizar idee.
De australiërs hebben uiteraard alles goed geregeld en er zijn geen doden gevallen. Ze zijn alles weer aan het opbouwen en de schade is enorm, om een voorbeeld te geven, 80% van alle bananen plantages liggen in het getroffen gebied en daar is niets meer van over, de bananensplit is dus nu net zo duur geworden als een goede fles champagne (-:

Maar nu terug naar ons avontuur. In Alice Springs hebben we een 4DW gehuurd en zijn we vetrokken naar Kings Canyon. Op de kaart hadden we een snelle onverharde weg gezien die we wel even te grazen zouden nemen met onze all terrain wagon. Na 25 km heen door de klei, volgelopen billabongs en een zwetende Duitser die vroeg of dit normaal was, zijn we omgedraaid en hebben we onze Duitse vriend een escort terug gegeven. Dit was een goede beslissing want 20 min later hebben we de grootste wolkbreuk gehad tot nu toe midden in de outback waar het eigenlijk nooit regent, 'Very unusual weather for this time of THE Year' (die kennen we inmiddels wel...haha). Na een detour uiteindelijk toch aangekomen in Kings Canyon en daar een mooie sunset gezien!

De volgende dag zijn we in het donker de Kings Canyon ingelopen om een mooie zonsopgang mee te pakken. Daarna 300km naar het westen gereden en voor het eerst Uluru (Ayers Rock) gezien, het mysterieuze aboriginal symbool van de red centre. De kleuren van de steen bij zonsondergang en zonsopgang waren echt fenomenaal, heel bijzonder. Naast Uluru hebben we ook Katja Tjuru (The Olga's) bezocht en daar een wandeling gemaakt op het heetst van de dag tussen 11 en 15 (geen goed idee maar kon niet anders, echt niet normaal warm maar wel super mooi). Op de weg terug naar Alice springs hebben we in de ochtend een kudde wilde dromidarissen gezien en hebben we nog even uitgerust van onze 1500km trip in door the 'outback'. Wat ons ook erg is bijgebleven waren de zwervende dronken aboriginal's op straat, echt niet om vrolijk van te worden en heel erg achtergesteld in het Australische sociale en politieke systeem. Dat is echt jammer want we hebben ook veel mooie dingen van hun cultuur teruggezien bij Uluru en in Darwin.

Na ASP stond Adelaide op het programma. Daar hebben we een mooie zonnige stadsavond gehad en zijn de dag erna naar de grampians gereden voor de natuur en de wilde grijze kangoeroes. Natuur was door de vele overstromingen wat minder omdat de highlights waren afgesloten, maar het ECO hostel en de 100 kangoeroes waren super!!

Toen was het tijd voor de beroemde'Great Ocean Road' (GOR). Deze hebben we verkeerd om gereden van Port Fairy naar Apollo bay en Lorne, waardoor we met gevaar voor eigen leven steeds vanaf de linkerkant van de weg de p-havens aan de rechterkant in moesten rijden. Maar alles was super en de 12 (of 8 of 9??) apostles waren zeer de moeite waard. Het hoogtepunt (vooral voor Lisa) waren de koala's. We hadden de tip gekregen om voor Apollo bay af te slaan richting de vuurtoren gelegen in Otway National park, daar zou je namelijk vanaf zo'n 7 km de kleine beestjes moeten kunnen zien in het wild. Lisa zat natuurlijk vanaf de afslag en de eerste boom met haar neus tegen het raam! En ja hoor na 10min de eerste gespot en daarna ging het helemaal los; kleine, grote, schreeuwende, moeder en kleintje, slapende, klimmende en nieuwsgierige koala's overal om ons heen en Lisa had haar beste moment tot nu toe (-: Voor de geïnteresseerde lezer, we hebben de vuurtoren nooit gezien.

Na wat regendagen zijn we via Lorne, waar het 'surfers carnaval' was, naar Melbourne gereden. De slingerende kustweg met zon was echt de moeite waard alleen was het zuid-frankrijk gehalte zeer groot. Naast Sydney staat Melbourne op een gedeelde 1e plaats van onze ozzy lievelingssteden. Echt een leuke stad met een rivier er doorheen, veel street art en kunstgalerijen, hippe boetiekjes, leuke koffietentjes, queen victoria market, goed eten en natuurlijk heel veel sport. Rod Leaver Arena bezocht (en doorde hall of fame gelopen)waar net de australian open was geweest en de Melbourne Cricket Ground waar naast cricket ook Aussie rules (AFL) en footy wordt gespeeld. Nog nooit een stad gezien waar sport zo wordt gefaciliteerd en beleefd, echt cool! Jammer dat ze geen footy in nederland hebben want dan was ik er direct op gegaan. Door al dat rugby op tv, mis ik het inmiddels wel. Een van de hoogtepunten van Melbourne vonden wij St. Kilda dat aan het strand ligt vlak bij Melbourne, hier zouden we prima kunnen wonen....

We zijn nu voor de 3e keer in Sydney, zijn ongeveer op de helft van ons avontuur en genieten enorm van elkaar en van de vrijheid, de rust en de ruimte om echt na te denken! We zijn weer toe aan en nieuwe prikkel en hebben zin om morgen naar Buenos Aires te vliegen voor de start van onze Zuid-Amerika trip (voor jullie ook wellekker een beetje variatie). We blijven jullie uiteraard ook volgen!!!

Kus

Frank & lisa

Byron to Darwin

Lieve allemaal,

We hebben het dit keer even in een andere volgorde gedaan, eerst de foto's en daarna even de update. Na de blokkades van de overstromingen zijn we weer vol goede moet uit Byron Bay vetrokken op 16 januari. Het was daar overigens prima vertoeven met zon, strand, leuke restaurantjes en barretjes.

We zijn door Brisbane & Rockhamptongereden en hebben daar kunnen zien hoe hoog het water heeft gestaan, echt niet normaal en moeilijk voor te stellen met ons goed georganiseerde dijken systeem. Onderweg naar Fraser Island zijn we nog even in het hippe Noosa gestopt, erg cool om al die surfers daar op 1 meter van de rotsen te zien losgaan. We zijn vanuit Rainbow beach naar Fraser Island gegaan voor een dagtripje. Het was daar echt uitgestorven en heel rustig, we zaten dan ook met 8 mensen in een super grote bus, prima dus. We hadden geluk want volgens mij hadden we de eerste mooie dag in 2 weken te pakken, zon en zon (-: We hebben echt genoten van Fraser Island, met mooie lange strand, de freshwater Lagoon en natuurlijk het mooie Lake McKenzie en de Dingo's.

Wat betreft de Camper, prima ding, maar we hadden blijkbaar een lekkende radiator, waar we na 2000km in het Inskip National Park (lees middle of nowhere) achter kwamen nadat we net de verharde weg waren afgereden door het bos richting het strand met een achterwiel aangedreven camper met 3pk. Nu weten we dus ook waarom ze je laten tekenen dat je niet van de verharde weg af mag...haha. Anyway, we hadden dus een oververhitte motor en hij ging geen kant meer op. Gelukkig hadden we veel water bij ons, hebben we de camper laten staan op de plek waar hij was uitgeprutteld en zijn we 's ochtend met vers water weer verder gereden (hij ging weer als nieuw). We hebben wat mechanics en radiator specialisten geprobeerd, maar dit duurde te lang en geen vervangend vervoer, dus de rest van de 4400km hebben we gereden met regelmatig bijvullen en de rental company blijgemaakt toen we de camper hebben ingeleverd (-:

Vervolgens zijn we via Mackay (saai mijnwerkers stadje) naar Airlie Beach gereden om naar de WhitSunday eilanden te gaan. We hadden wat tour folders ergens vandaag getoverd en toen herkende Lisa een oud school vriendinnetje (Judith)van haar die daar een boot had en in Airlie Beach bleek te wonen. Dit werd dus een wederzien na lange tijd, super leuk! Ze bleken een zeilboot te hebben ' Silent Night' die ook 3 daagse tours verzorgde. Hier zijn we natuurlijk op gegaan en we hebben echt een super trip gehad. Mooi weer, zeilen met een max van 35 knopen, snorkelen en natuurlijk WhiteHeaven beach bezoeken. Dit was echt zo gaaf om te zien en om lekker op een bootje rond te dobberen (-: Na de boot trip zijn we naar het huis van Judith gegaan wat heel mooi midden in de jungle lag, daar zijn we heel erg verwend met lekker eten, warme douche en veel gezelligheid en oude koeien.

Na afscheid te hebben genomen zijn we verder gereden naar Mission Beach en hebben daar een super mooie zonsopgang gezien. Daarnavia de Atherton Tablelandsnaar onze meest noordelijke bestemming gegaan, Cape Tribulation (boven Cairns), en daar hebben we de echte jungle gezien in het Dainetree National Park. Echt een gave ochtend wandeling gemaakt door de jungle (was een prive trip omdat we de enige twee waren die hadden geboekt, ook hier was het heerlijk rustig) en vlak voordat we met de Ferry terug gingen richting Cairns hebben we ook 2 Cassoways in het wild gezien (een mannetje en een vrouwtje bij elkaar), echt bizarre beesten.

Het laatste wat we hebben gedaan was Snorkelen en Duiken op de Great Barrier Reef vanuit Port Douglas (een leuk klein plaatsje boven Cairns). We hebben hier een mooie dagtrip gedaan naar het Rif. Lies heeft het bij snorkelen gehouden en Frank heeft tot 2x toe tot 12 meter gedoken. Het lijkt echt net of je terecht bent gekomen in de Finding Nemo film, met clowns vissen, super grote zee baarsen, rif haaien, koraal uiteraard en nog veel meer.

Na al dit moois aan de oost-kust hebben we de camper ingeleverd en zijn we op 28 januari naar Darwin gevlogen. Hier hebben we een 3 daagse Kakadu/Litchfield safari gedaan samen met nog 8 anderen (2 hele rare Hongaren die een soort driehoeks verhouding hadden met een braziliaanse, een stille muurbloem uit Zwitserland en twee leuke mensen uit Whales). Deze tour vonden we persoonlijk wat minder, het is hier namelijk Wet season en ondanks dat we hier nauwelijks een druppel hebben gezien en alleen maar mooi weer hebben, staat dan ongeveer alles onder water. Geen krokodillen dus op de croc tour )-:, maar wel mooie natuur plaatjes. Het slapen was echt verschrikkelijk karig op een rubber mat met 40 graden en lekker veel vocht in de lucht...HMMMMMM. We hebben hier veel lol gehad samen!!

We vliegen vandaag naar Alice Springs voor ons volgende Ayers Rock en Kings Canyon avontuur!

We missen jullie echt allemaal, leuk om de reacties te lezen en we kijken er naar uit om iedereen weer te zien!

Heel veel liefs
xx

Sydney to Byron Bay incl flooding update!

Lieve allemaal!

Daar zijn we weer vanuit het zonnige en bruisende Byron bay!

Even voor de goede orde. Sydney Baby is een uitdrukking en heeft niets te maken met met Baby's (-: Daarnaast zijn we nog niet weggespoeld in ons campertje. En natuurlijk super dank voor de enthousiaste/meelevende reacties.

Op 4 januari hebben we onze camper in Sydney opgehaald. Een Toyota Hiace uit 2005 met een koelkastje, fornuisje, magnetron en wasbak. We zijn onze tocht langs de oostkust begonnen! Na een korte periode van inkomen in het kamperende leventje (kleine leefoppervlak, koken, afwassen en met toiletrol onder de arm 's nachts naar de wc...) zijn we inmiddels helemaal gewend en vinden we het fantastisch! Elke dag is het weer een belevenis waar we belanden en dat kan variëren van een luxe camping met zwembad en hete douches tot een grasveld met wc (lees gat in de grond) en geen stromend water in the middle of nowhere. We zijn gestart in de Blue Mountains waar we een mooie wandeling hebben gemaakt door het tropische regenwoud en hebben genoten van de mooie scenery. Vervolgens zijn we richting Hunter Valley gereden, het wijngebied van Australië en daar natuurlijk wat heerlijke wijn ingeslagen (Lindemans, trouwens ook te koop bij de Appie...). Na Hunter Valley richting Newcastle gekoerst waar we eindelijk weer zon zagen sinds we Sydney achter ons hebben gelaten. NewCastle staat bekend als de roestige kusstad en dat klopt ook wel, veel industrie, maar ook een mooie beach en we hebben hier heerlijk gezwommen en in de zon gelegen. Vervolgens zijn we naar Coffs Harbour gereden en daar kregen we voor het eerst echt te maken met de REGEN! Hiervoor hadden we wel wat druilerige dagen gehad zoals we die ook in NL kennen, maar hier ging het echt los. Eigenlijk een hele middag, avond en nacht regen gehad en de dag daarna hadden we onze zinnen gezet op Byron Bay, het surf mekka van de Oost-Kust. Gelukkig zijn we die dag (dat is nu 5 dagen geleden) vroeg vertrokken en kwamen we onderweg de eerste overstroomde wegen tegen (zie foto's) en hoorden vooral op de lokale radio dat het goed mis was in de vallei waar we toen in reden. Ze hadden het over een stijging van de rivier van 2/3 meter waar we toen naast reden, daar paste echt nog maar 1 meter bij )-:! 'S Avonds hoorden we dat helemaal uit de hand was gelopen in Brisbane (150 km boven Byron Bay) van een Zwitserse buurman die naast ons stond op de camping en in Brisbane woonde doordat e de rivier die door Brisbane loopt iets te diep hadden ingeschat en daardoor hadden voorspeld dat de overstroming een dag later zou komen. Niet dus! De route die wij die dag richting Byron Bay hebben afgelegd was aan het einde van de dag afgesloten om 5000 koeien te verhuizen en daarna stond alles onder water. Heel bizar om mee te maken, maar ze houden het hier goed in de gaten! Voor ons betekent dit dat we niet alles kunnen doen wat we willen, maar dat we afhankelijk zijn van de toegankelijkheid van de wegen. We hebben tot 28 jan om in Cairns te komen en dat is meer dan genoeg. Het water is nu al aan het zakken en we zijn van plan om zondag weer verder te rijden naar het Noorden. Richting het mooie Fraser Island langs de kust. Ons voordeel is dat wij alleen langs de kust rijden en dat de meeste overstromingsgebieden bij rivieren zijn land inwaarts. Ondertussen is het overstroomde gebied al wel net zo groot als Frankrijk en Duitsland bij elkaar en dat is wel moeilijk voor te stellen voor ons Europeanen. Anyway.....We zitten nu al weer 4 dagen heeeerlijk in Byron Bay, met af en toe een bui en toch ook veel zon en strand. Prima dus! En we zijn heerlijk van het strandleven aan het genieten, beetje lezen, lekker uitslapen, strandwandelingen maken, hardlopen langs het strand, Spaans leren voor in Zuid-Amerika, kortom wat wil je nog meer, heerlijk zo'n leventje.

Heel veel liefs

Lisa & Frank